ΚΙΝΑ

Synopsis :

   When the USS NIMITZ crossed the Taiwan Straits on March 1996 it achieved two opposite effects ; it ended the Taiwan Crisis by compelling China to back down and it awaken a sleeping tiger. If one wants to trace back to the point when China transformation began, he will probably end up to that specific point when the Party Leadership realized that as long as the US Navy is allowed to move freely in the South China Sea, they will not be able to pursue their national interests. What followed was an unprecedented economic rally harmoniously accompanied with investment to military capability. The economic growth not only helped finance the military budget but it also created a web of interdependence that engulfed the whole world and is empowering the soft hand of Chinese Grand Strategy. On the military front, China invested on capabilities that would deny access to the South China Sea (what the west call Anti-Access/Area Denial Measures). Both endeavors have been successful so far; economic sanctions on China have considerable cost to most of the planet and the the People Liberation Army (PLA) ballistic missiles, submarines, anti-satellite weapons and aircraft seem to be able to inflict major damage to anyone who tries to interfere with what the Chinese leadership considers "own matters".
   As if that wasn’t enough, analysts in the US claim that if the current trend of defense spending continuous, then by 2030 the military equilibrium in the area will be reversed as China will have achieved comparable to the US, military capability. That leaves the US with a narrowing window of opportunity to retain or at least postpone the effect on the balance of power in the region. A difficult task indeed, especially if the Chinese leadership manages to avoid the internal instability that has haunted the nation the previous times that they got close to become a regional hegemon. The most probable outcome as it is now, seems to be that China will enforce its will to neighboring countries with which it has territorial disputes though a constant underlying gray zone warfare, that is with the use of all types of operation one can expect in a military campaign except total war. They are already testing the threshold of the US reaction and with time they will attempt to raise it to a level so high that the US will no longer be able to pose a valid deterrent against Chinese Smart Power in the region.

Source: http://missiledefenseadvocacy.org

Επιτελική Σύνοψη:

  Μάρτιος 1996, το αμερικανικό αεροπλανοφόρο USS NIMITZ, μαζί με συνοδά πλοία, διαπλέει τα στενά της Ταιβάν στο πλαίσιο της προσπάθειας των ΗΠΑ να αποκλιμακώσουν την κρίση που ξέσπασε ένα χρόνο νωρίτερα μεταξύ Κίνας και Ταιβάν. Η επίδειξη δύναμης έχει αποτέλεσμα καθώς η ηγεσία της Κίνας, αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει καμία δυνατότητα να εμποδίσει την παρουσία του αμερικανικού ναυτικού ανοιχτά των ακτών της. Το σοκ που υπέστη εκείνη την ημέρα η ηγεσία της Κίνας, αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα μιας νέας εποχής.

   Στα χρόνια που ακολούθησαν η πολιτική ηγεσία της Κίνας έδωσε έμφαση σε δύο κυρίως τομείς : στρατιωτική ισχύς και οικονομία. Ιδιαίτερα μετά το 2002, η λεγόμενη 4^η Γενιά Ηγεσίας[1], έδωσε το στίγμα αυτής της μετεξέλιξης χρησιμοποιώντας τον όρο «Ειρηνική Άνοδος». Αυτή η Στρατηγική, σύμφωνα πάντα με τις επίσημες πηγές της Κίνας, συνίσταται στην προώθηση των συμφερόντων της Κίνας με τη χρήση SOFT POWER, την αναβάθμιση της εικόνας της στο διεθνές πεδίο και τη διασκέδαση των ανησυχιών για την «Κινεζική απειλή» (The Brookings Institution 2005, 29).     .

   Σε αυτό το πλαίσιο, η Κίνα προχώρησε σε σύναψη συμφωνιών που διευκολύνουν το εμπόριο τόσο με τις γειτονικές χώρες όσο και με τις σπουδαιότερες οικονομίες του πλανήτη. Η οικονομία της σταδιακά μετατράπηκε σε ένα υβρίδιο καπιταλισμού και κουμμουνισμού που συχνά αναφέρεται ως Planned Capitalism, δηλαδή κρατικά ελεγχόμενος καπιταλισμός. Το αποτέλεσμα είναι ότι η οικονομική της ισχύ πολλαπλασιάστηκε μαζί με την επιρροή της στην παγκόσμια οικονομία. Ακόμα περισσότερο αισθητή είναι η επίδραση στις γειτονικές της χώρες που τα τελευταία χρόνια βλέπουν την οικονομία τους να εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από την Κίνα με αποτέλεσμα να μετατρέπονται με σταθερούς ρυθμούς σε οικονομικά προτεκτοράτα.
   Η οικονομική ισχύς συμπληρώνεται από μία καλά χρηματοδοτούμενη στρατιωτική ισχύ που αναπτύσσεται με κύριο όραμα να αποκλείσει την πρόσβαση των αμερικανικών δυνάμεων στη Νότια Κινεζική Θάλασσα. Μία στρατιωτική μηχανή που σύμφωνα με πολλές εκτιμήσεις, έως το 2030 θα είναι ευθέως συγκρίσιμη με την αμερικανική και θα ανατρέψει στρατιωτικές ισορροπίες δεκαετιών με ότι αυτό συνεπάγεται για τους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή και ιδιαίτερα για τον έτερο τίγρη της Ασίας,την Ιαπωνία. Μένει να δούμε αν θα επαληθευτεί η κινεζική παροιμία ότι "στο ίδιο βουνό δεν χωράνε δύο τίγρης".

Περαιτέρω ανάλυση εδώ